Ik wil iedereen hartelijk danken voor de vele reacties en medeleven die wij mochten ontvangen op onze weblog, via de e-mail, via facebook of een telefoontje. Het heeft ons goed gedaan. Nooit zal ik MIJN grote vriend Snuit vergeten, maar het leven gaat door,
en het verlies van Snuitje zullen wij een plaatsje in ons leven moeten geven. - Klik op de foto voor groter formaat -
Dat we ons katje Mischou in huis hebben maakt de pijn wat lichter.
Nogmaals bedankt voor je medeleven, ook namens Albert.
Dit is een foto van onze kater, toen er nog niets met hem aan de hand was, kijk maar eens naar de glimmende kleur van zijn mooie en dikke vacht, en dit plaatje symboliseert een beetje wat er gebeurd is: Snuit is als het ware uit ons leven "weggelopen".
Liefs en groetjes
Mara
10 opmerkingen:
Het blijven stukken van je leven die je hebt gedeeld. Dat vergeet je niet zo snel...
ja, en toen was er nog niks aan de hand.
Gelukkig maar.
Mooi leven gehad.
Onze laatste dag zal ook eens komen, en tot die dag worden huisdieren niet vergeten!
Ha Albert y Mara,
Wel mooi gezegt van je, hij is uit ons leven weggelopen.
We weten dat we ze maar een bepaalde tijd bij ons mogen hebben.
Zo missen we Tommy ook nog vaak, maar Benno is een heerlijke opvolger van hem.
Een goede zondag gewenst. oma
ot, De Duitse Schlagers is een bijdarage van Berndt en eigenlijk zo gegroeit in onze internet vriendschap, Beide zijn blind dus muziek is heel belanggrijk voor ze, ze wonen in het voormalige DDR.
En zo moet het ook hé.
Het leven moet doorgaan, en snuitje hoeft niet vergeten te worden.
Die gaat in gedachten mee.
In onze gedachten hebben we altijd een speciaal plekje voor ze. Ze geven ons zoveel plezier, dat vergeten we nooit.
Geen dank. Elke dierenvriend en vriend met dieren weet hoe het voelt.
Dieren in een gezin zijn als gezinsleden. ze horen er bij.
Ik leef met jullie mee, want hier zijn ook enkele katjes 'weggelopen' (wat is dat mooi gezegd lieve Albert & Mara).
Toch hoop ik dat jullie het weldra een plaatsje in jullie hart kunnen geven, zonder al te veel napijn...
dat heb je mooi gezegd,
maar vergeten zal je ze niet.
dat akelige gevoel en die leegte blijven nog wel even meespelen hoor. Het slijt, maar soms heel langzaam. En als je dan weer een kat of poes ziet die lijkt op Snuit is dat pijnlijke plekje in de ziel er ineens weer. Op zich is daar niets mis mee, hij was toch een soort kindje van jullie en je hebt er ook veel liefde van gehad als het goed is.
Ha Albert y Mara,
Ik las net de reactie bij redstar, tjonge wat een jaar hé, ik was toen 9 jaar ;)
Maar aan Playa de Aro en de studio's van Radio Mi Amigo heb ik goede herinneringen, ondanks dat ik er nooit ben geweest.
een goede week gewenst. oma
Een reactie posten